Tachtig jaar geleden kwam er een einde aan een van de donkerste hoofdstukken uit onze geschiedenis. Op 8 mei 1945 zwegen de wapens in Europa. Het was de dag waarop miljoenen mensen hoopten dat de nachtmerrie van oorlog voorgoed voorbij zou zijn.
Vandaag herdenken we niet alleen het einde van de Tweede Wereldoorlog, maar ook de talloze mensen die het slachtoffer werden van geweld, haat en onderdrukking. Soldaten, verzetsstrijders, vrouwen, mannen en kinderen — velen lieten het leven of droegen de littekens hun leven lang met zich mee. Hun verhalen, hun moed en hun pijn mogen we nooit vergeten.
Tegelijk is deze dag ook een oproep. Een oproep tot waakzaamheid. Tot solidariteit. Tot vrede. Want de vrede waar zoveel mensen in 1945 van droomden, is vandaag nog steeds geen vanzelfsprekendheid. In vele delen van de wereld klinkt nog steeds het geluid van geweld. Ook nu verliezen onschuldige mensen hun huizen, hun familie, hun leven.
Daarom planten wij vandaag samen een vredesboom. Een symbool van hoop. Van leven. Van verbondenheid. Want vrede begint bij onszelf. Bij kleine daden van respect, begrip en zorg voor elkaar.
Laten we samen blijven kiezen voor dialoog in plaats van haat. Voor hoop in plaats van wanhoop. Voor verbondenheid in plaats van verdeeldheid.
Vandaag buigen we het hoofd voor de slachtoffers van toen en nu. En tegelijk richten we de blik naar de toekomst — met de hoop op een wereld waarin vrede het laatste woord heeft.
Aalst, 8 mei 2025
